|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
මේ නායයෑමෙන් ඉතිරි වූ පිරිස් රැඳී සිටින්නේ කොස්ලන්ද දෙමළ මහ විදුහල, මීරියබැද්ද දෙමළ විදුහල හා අම්පිටිකන්ද දෙමළ විදුහලේය. මේ සියලු ස්ථානවලින් ඇසෙන්නේ එකම විලාප හඬක් පමණි. නායයෑමෙන් අවසන් වරට බේරුණු පුද්ගලයා වූයේ මීරියබැද්ද කිරි එකතු කිරීමේ මධ්‍යස්ථානයේ භාරකරු සුබ්‍රමනියම් යෝගානන්ද රාජා (42) තමන් මේ ඛේදවාචකයෙන් ගැලවුණු ආකාරය විස්තර කළේ මෙසේ ය. “මම උදෙන්ම කිරි එකතු කිරීමේ මධ්‍යස්ථානයට ආවා. මිනිස්සු ගේන කිරි එකතු කරලා උදේ 7.35 ට විතර ආපු පළමුවන ලොරියට බාර දුන්නා. ලොරිය පිටත්වෙලා යන්න හදනකොටම රියදුරුට ලියුමක් දෙන්න තියෙනවා කියලා මතක් වෙලා කෑගහලා ලොරිය නතර කළා. ඉන් පස්සේ මම කිරි මධ්‍යස්ථානයට ගිහින් ඒ ලියුම අරගෙන එළියට එනකොට විශාල දුමක් වගේ අහස උසට නඟිනවා දැක්කා.
මට තේරුණා ලොකු විනාශයක් කියලා මම කෑ ගහපු පාරට පස්ස හැරී බලපු රියදුරු තංගරාජා ලොරියෙන් පැනලා දුවන්න පටන්ගත්තා. අපි දෙන්නම බේරුණේ ඒ විදිහට දුවලයි. යම් හෙයකින් මට ඒ ලියුම අමතක වුණේ නැත්නම් මම ඉන්නේ කිරි මධ්‍යස්ථානය තුළ.” මේ පස් කන්දට යටවූ කිසිවකුත් දිවි ගලවා ගැනීමට හැකි වූයේ නැත. පාසල් කම්කරුවකු ලෙස කටයුතු කරන පී. කාමදේවන් (60) තමන්ට සිදුවූ හානිය විස්තර කරමින් මමත් මගේ භාර්යාවත් උදෙන්ම වැඩට ගියා. උදේ 8.30 ට විතර මට කෝල් එකක් ආවා මීරියබැද්දේ ලොකු නායයෑමක් වෙලා ගෙවල් ඔක්කොම විනාශ වෙලා කියලා. මම දුවගෙන ආපහු ඇවිත් බලනකොට ගෙයක් තියා එවැනි ගෙවල් දොරවල් තිබුණ ද කියලා හෝ හිතාගන්න බැහැ. අපි වැඩට යනකොට ගෙදර හිටියේ මගේ දුවයි බෑනයි විතරයි. මේ දෙන්නා කසාද බැඳලා හරියටම අවුරුද්දයි. ඒ දෙන්නම අද නැහැ. හීනෙන්වත් නොහිතු දෙයක් තමයි මේ ගමට සිදුවුණේ යැයි කීවේය. නායයෑමට ලක්වූ ප්‍රදේශයේ ආරක්ෂක හමුදාව විසින් ඩෝසර්, බැකෝ යන්ත්‍ර යොදාගෙන මෙහෙයුම් සිදුකරන ස්ථානයට පැමිණ විලාප නඟමින් හඬා වැලපුණු කාන්තාවක කියා සිටියේ මෙවැනි ශෝචනීය කථාවකි. ඇය සින්නම්මා (32). මගේ අම්මයි තාත්තයි අයියයි මේ ගෙදර හිටියේ. මම කසාද බැඳලා තලවකැලේ පදිංචියට ගිහින් අවුරුදු 12 ක් වෙනවා. අද අම්මයි තාත්තයි මාව බලන්න තලවකැලේ එනවා කිව්වා. එහෙම තියෙද්දි තමයි මේ දෙය වෙලා තියෙන්නේ. අයියා එයාගේ බබා පාසලට එක්කගෙන යනකොට තමයි මේ නාය ගිහින් තියෙන්නේ. ඒකෙන් අයියාගේ බබාට තුවාල වෙලා දැන් දෙන්නම දියතලාව රෝහලේ. මෙතන නාය යනවා කියලා හුඟාක් කල් ඒ නිසා උඩ ගෙවල් හදාගත්තා. ඒ ගෙදර ඉඳලා ළමයා ඉස්කෝලේ එක්කගෙන යන්න බැහැ කරදරයි කියලා අයියා අම්මලත් එක්ක මේ ගෙදරම පදිංචි වෙලා හිටියා. එහෙම නැතිව උඩ ගෙදරට ගිහින් තිබුණානම් අද මට මේ හැමෝම ඉන්නවා. මේ ඛේදවාචකයෙන් විපතට පත් දරුවන් 75 දෙනකු කොස්ලන්ද හා අම්පිටිකන්ද පාසල්වල රඳවාගෙන සිටින අතර එහි සිටි නිරෝෂන්ගේ (7) දෙමවුපියන් දෙදෙනාම අහිමිය. ඒ දරුවා ද හඬා වැලපෙමින් සිටිනු පෙනිණි. ඔහු ළඟට ගොස් ඇයි බබා අඬන්නේ යැයි විමසු විට “මම ඉස්කෝලේ යනකොට තාත්තා කිව්වා ටවුමට ගිහින් මට චොකලට් ගේනවා කියලා. තවම අම්මයි තාත්තයි ආවේ නැහැ. මට බයයි.” යනුවෙන් කීවේය.
| |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
කර්තෘට ලියන්න
මුද්‍රණය සඳහා
