මුනිදාස කුමාරතුංග ළමා කව් - ගී මඟ
මුනිදාස කුමාරතුංග ළමා කව් - ගී
මඟ
සිංහලයේ
නිර්මාණශීලී ලේඛකයකු හැටියට මුනිදාස
කුමාරතුංගයන්ට ලැබෙනුයේ සුවිශේෂ
ස්ථානයකි. එයිනුදු, කවියකු හැටියට ඔහුගේ
නම වඩාත් පතළ විය. කාව්යකරණයෙ හිදීද
ඔහුගේ විශේෂත්වක් විය. එනම්, ඒ වන තෙක් අප
දේශයෙහි වියතුන්ගේ අවධානයට ලක්ව
නොතිබුණු ළමා පද්‍ය හා ගීත නිර්මාණය කෙරෙහි
විශේෂ උනන්දුවක් දැක්වීමය. ඒ හේතු කොටගෙන,
සිංහල ළමා පද්‍ය හා ගීත නිර්මාණ රැසක්ම දායාද
කරන ලද්දේ විය. සැබැවින්ම, ඒ වූකලී ප‍ුරෝගාමී
කාර්යයක් බැව්ද සලකන විට, ඔහුගේ සාහිත්‍ය
සේවාව, සුවිශේෂ භූමිකාවක ඔප් නැංවී දර්ශනය
වෙයි.
ළමයින් සඳහා පද්‍ය රචනා කිරීමට බට
ප්‍රථමයා මුනිදාස කුමාරතුංගය. ඔහුගේ මග
ගත් ආනන්ද රාජකරුණාද සාර්ථක ළමා පද්‍ය රචනා
කෙළේය. භාවමය වශයෙන් රාජකරුණාගේ රචනා
වඩාත් ප්‍රසාදශීලී වුවද, අදහස් ව්‍යක්තිය
අතින් කුමාරතුංග ඔහු පසුබා බොහෝ ඉදිරියෙන්
සිටියි. මේ පද්‍ය රචනයේදී කුමාරතුංග
ජනකවිය වඩාත් ළඟින් ඇසුරු කෙළේය. මේ පියවර
ගත් ප්‍රථමයා ද කුමාරතුංගය. එහෙත්, ඔහුගේ
බස ජනකවි බසට වඩා ව්‍යක්ත එකක් විය.
“හාවාගේ වග” යන කෙටි රචනය විමසා බැලීමේදී
පෙනී යනුයේ, කුමාරතුංග කොතරම් දුරට ජනකවි
බස හා එම රීතිය ළඟින් ඇසුරු කෙළේද යන වග
පමණක්ම නොවෙයි. එම බසට විශේෂ වියත්බවක් දී
එය ස්වාධීන ලෙස සැලකීමට තරම් නිර්මාණ
ශක්තියක් හා ස්වාධීනත්වයක් ඔහු තුළ වූ
බවද, ඉන් ප්‍රකට වෙයි.
“හා හා හරි හාවා
කැලේ මැදින් ආවා
හිටගෙන ගඟ ගාවා
වට පිට ඇහැ ලෑවා
කොළ දෙකටක් කෑවා
පැන් උගුරක් බීවා
තොල කට ලෙව කෑවා
ඉතින් ඇතැයි කීවා
තබා නිකට ගාවා
වීණාවක් ගෑවා
මිහිරි සින්දු කීවා
නැටුම් ටිකක් පෑවා”
ඔහුගේ කවීත්වය අව්‍යාජ වූවකි. භාෂාව
ප්‍රාණවත් වූවකි. එය වඩාත් දක්නා ලැබෙන්නේ,
මේ ළමා පද්‍ය සංග්‍රහයන්හිය.
මේ රචනයේදී කවියා යොදාගන්නා වහ වහා බි‍ඳෙන
විරිත, නිරූපිත අවස්ථාවට අත්‍යන්තයෙන්ම
උචිත වන්නකි. එම විරිත කවියාගේම සියත්
නිමැවුමකි. එය ජනකවි රීතියෙහි දක්නා
නොලැබෙයි. කවියා යොදාගන්නා වදන් චිත්‍ර
මඟින්ද, රචනයේ ගැබ් වූ ජංගමශීලීබව වඩාත්
දියුණු වෙයි. කවියා අවස්ථාව තුළම හිඳ, එයින්
දුරස්ථ නොවී, සිය රචනය නිර්මාණය කරන බව
පාඨකයාට හැඟීයෙයි. මේ රචනය විශේෂත්වයක්
ලබන්නේ, එම විෂයානුබද්ධ බව නිසාය.
ඉන් අනතුරුව වන අවස්ථා පෙරළියද, කවියා
ඉදිරිපත් කරන්නේ විෂයානුබද්ධ
විලාසයකිනි.
“එයින් වෙහෙස වූවා
ඉඳගෙන හති ලෑවා
තණ බිස්සේ බාවා
ඇඟ පත සැතැපූවා
“බිරුම් හඬක් ආවා
ඉහළ වීසි වූවා”
හාවාගේ මේ වෙනස්වීම කවියා දක්වන්නේ, අතිශය
ජීවමානාකාරයෙනි. හාවා පැන දුවයි. බල්ලාට
ඌ අල්ලා ගැනීමට බැරි වෙයි. අවසානයේදී
බල්ලාගේ ස්වරූපය මනෝ චිත්‍රයකට නගන තාත්වික
ආකාරය, මේ බැලුව මැනවි:
“බිරීම නැවැතූවා
නාසය බිම ගෑවා
ඇහින් රැහැන් ලෑවා
කොයිද කොයිද හාවා”
ජනකවි බස හා රීතිය අනුගමනය කළද,
කුමාරතුංග එයට වහල් නොවෙයි. ඔහු සිය
නිර්මාණයටත්, වස්තුවටත්
කාව්‍යානුභූතියටත් උචිත වන පරිදි, එය
සකස් කර ගැනීමට තරම් ස්වාධීන වෙයි. එම
ස්වාධීනත්වය, කුමාරතුංගගෙන් බොහෝ මෑත
ජනකවි රීතිය අනුගමනය කරමින් පද්‍ය රචනා
කළ ඇතැම් කවීන් කෙරෙහි නොදක්නා ලැබෙන්නකි.
කිසියම් අනෙක් කාව්‍ය සම්ප්‍රදායයකින්
ආභාසය ලද යුත්තේ, එය පුනරුත්පාදනයට පත්
කිරීමෙන් නව නිර්මාණයක් කිරීමට තරම්
ප්‍රතිභාවක් හා අදීනත්වයක් ඇතියකු
විසින් පමණි. ඒ ගුණාංග දෙකම කුමාරතුංග
කෙරෙහි වූ බවට හොඳම සාධකය, ඔහු ළමයින් සඳහා
කළ මේ රචනා සමූහයයි.
“වෙරි වූ මීයා” යන රචනයේ බස, ජන කවි බසින්
ආභාසය ලබන්නක් නොවේ. එහි බස “හාවාගේ වග” යන
රචනයේ භාෂාවටත් වඩා ව්‍යක්ත වූවකි.
“දවසක් රා ටිකක්
ලැබ බී මත්ව මීයෙක්
බළලා වී මතක්
මෙසේ කීයේ උ‍ඩඟු වදනක්
“බළලකු ඉතින් මට
අසු වුණ හොතින් විගසට
කඩා ඌ දෙකකට
දමමි ඇදලා කහළ ගොඩකට
“පින් සිදු වෙයි අනේ
මගේ හාමුදුරුවනේ
මා නොමැරුව මැනේ
වඳිමි අත් දෙක තබා මුදුනේ”
කවියා මෙහි බස හසුරුවන්නේ කොතරම්
පහසුවෙන්ද? භාෂාව නිදැල්ලේ හැසිරවීමේ
හැකියාව අතින් “කුමර ගී” කාව්‍යයෙහි එන
ලේනා, කිරිල්ලියගේ විලාපය, සිරිමත්,
නැළැවිල්ල යන රචනාවන් වෙසෙසා දැක්විය යුතු
වෙයි. මෙහිම එන “වෙළෙන්දී” යන රචනය, ළමා සිත
පිළිබඳවත් ඔවුන්ගේ රුචිකත්වය
පිළිබඳවත් කවියා තුළ වූ අවබෝධය පළ කරයි.
“නැළැවිල්ල” නම් රචනයේදී කවියා සිය බස
හසුරුවා ඇති ආකාරයත්, එහි සියුම් අවස්ථා
නිර්මාණයත් විචාරකයන් විසින් නොයෙක් විට
පෙන්වා දෙනු ලැබූවකි. නිහැඬියාවක ගැලුණු
පරිසරය මවන ආකාරය සිත් ගන්නාසුලුය. මෙය
කවියාගේ නිමක් නොදකින සංකල්පනා ශක්තියට
දෙස් කියන අවස්ථාවකි.
“සඳපානේ වැලි තලා
සුර කුමරියො මල් සලා
නටති මෙදෙස බල බලා
ගිගිරි වළලු පයැ නොලා
“සුර කුමරුවො පෙළ සැදී
අතින් හිසින් රඟ යෙදී
හඟවති තාලය බැඳී
වීණා බෙර නද නොදී”
මේ පද්‍යයන්ගෙන් පළ වන්නේ අසමාන නිර්මාණ
ශක්තියකි.
අපේ සැලකිල්ලට ලක් විය යුතු අනෙක් වැදගත්
කරුණක්ද ඇත. කවියා විෂයානුබද්ධ ලෙසම, බසට
නව අරුත් පිවිසවන ආකාරයද සැලකුව මනාය.
“හෝරා යතුරත් අපේ
පුරුදු පරිදි නොවැලැපේ
“අහසේ තරු රැස දිලී
වෙවුලයි බිය ගෙන පෙළී”
කළු අකුරු යොදන ලද තැන් වෙසෙසින් සලකන්න.
කවියා බසට නව අරුත් - නව භාවිකාර්ථ පිවිසවන
අයුරු පෙනී යනු ඇත. මුනිදාස කුමාරතුංගගේ
කවි බසෙහි අග්‍රතම ඵලය මේ රචනයයි. මම කල්පනා
කරමි. මෙහි භාෂාවෙහි වන සරල ගුණයත්,
මටසිලිටි ලකුණුත්, ඒ සමඟම මනා ලෙස බැඳී
ඇති ව්‍යක්ත බවක් පළ කරන රචනා, වර්තමාන
කවීන්ගේ නිර්මාණ අතරින් සොයා ගත හැකි නම්, ඒ
අතළොස්සක් පමණි. නූතන කවි පරපුර අතිශයින්
ශිථිල වූ කවි බසක් නිපදවාගෙන නොමඟ යමින්
සිටි අවධියක, කුමාරතුංගගේ මෙම රචනා,
විශේෂත්වයක් ලැබීම ගැන පුදුම විය යුතු නැත.
“කුමර ගී” හි එන අනෙක් සිත් ගන්නා රචනයක්
නම් “උදය” යි. මෙහි යොදාගෙන ඇති සිලෝ විරිත
අවස්ථාවෝචිතය.
“සෙමෙන් සෙමෙන්මල් කැකුළුත් තොසින් මෙන්”
“අහස් දෙසේ රෝස ගසත් සිනාසී”
මවිසින් උද්ධෘත කොට ඇත්තේ, පද්‍ය දෙකකින්
ගත් පාද දෙකකි. එහි දක්නා ලැබෙන සියුම්
අනුප්‍රාසය සලකන්න. භාෂාවේ සජීව ලක්ෂණය
සලකන්න. කුමාරතුංග පළ කරන සියුම් ශික්ෂණය
සලකන්න.
මුනිදාස කුමාරතුංගගේ ළමා පද්‍ය රචනා අතර
විශේෂයෙන් සඳහන් කළ යුතු තවත් රචනයක්
වනුයේ, “සිරිමත්” නමැති නිර්මාණයයි. මේ
නිර්මාණය මඟින් ආදර්ශවත් ළමා චරිතයක්
නිමවන කවියා, අපූරු පැදි වැලක්ද ගොතයි.
“සිරිමත් මගෙ සකි
යහපත් ළමයෙකි
නුවණත් ඇත්තෙකි
වැඩටත් සමතෙකි”
එපරිදි කවියා, සිරිමත් නමැති ආදර්ශවත්
කුඩා දරුවා හඳුන්වා දෙමින්, ඔහුගේ දින චර්යාව
පිළිවෙළින් දක්වයි. සිරිමත් පාසල් යාමට
කොතරම් ආශා කරන්නේ ද යන වගක්, ඔහු සෙසු
දරුවන් අතර කොතරම් ප්‍රසාදශීලීද යන වගත්,
කුමාරතුංග කවියා අපූරු පද චිත්‍රයකට
නඟන්නේ මෙසේය:
“පාසල් යන්නේ
දෙව්ලොව මෙන්නේ
දැක දරුවන්නේ
මුහුණු පිපෙන්නේ”
“සෙල්ලම් පළෙහිද
සිරිමත් දුටු සඳ
එනු එනු යැයි සෙද
නොකියන්නෙක් කොද”
කවියාගේ අභිප්‍රාය වී ඇත්තේ, පරිපූර්ණ
ආදර්ශ පුංජයක් හැටියට සිරිමත් නමැති දරුවා
ඉදිරිපත් කිරීමය. ඒ බැව්, රචනය අවසන් කරන
මෙම පද්‍යයෙන් මොනවට පළ වෙයි.
“මා පිය සහ ගුරු
නෑදෑ සොහොවුරු
සැමටම කීකරු
සැපතෙකි මේ දැරු”
මුනිදාස කුමාරතුංග කවියාගේ ළමා පද්‍ය
නිර්මාණ අතර උදය කාලය චිත්‍රණය කරනු සඳහා
ලියන ලද රචනයද, අතිශයින්ම ප්‍රසාදජනක
නිර්මාණයකි. පහත දැක්වෙන පැදි කඩ දෙක විමසා
බැලුව මැනවි.
“ඇසෙන්නෙ කා කා හඬ සෑම පැත්තෙන්
නැ‍ඟෙවු කියන්නා වැනි දැන්ම නින්දෙන්”
“දිසාවෙනැයි මේ හිරු එන්නෙ පායා
හැරී සිටි සූරියකත් ගසේ මල්”
මෙපරිදි ස්වභාව සෞන්දර්යය තියුණු ආකාරයෙන්
ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමටද, එමඟින් කුඩා
දරුවන්ගේ වින්දන ශක්තිය සියුම් කිරීමටද
කවියා දරන වෑයම අගය කළ යුතුය.
මුනිදාස කුමාරතුංග කවියා විසින් දරුවන්
උදෙසා පබඳින ලද කවි අතරින් තවත් අගනා
නිර්මාණයක් වනුයේ, “කිරිල්ලගේ විලාපය”
නමැති රචනයයි.
“කෝ මගෙ දරුවෝ අනේ
කෝ මගෙ කූඩුව අනේ
නෑ පෙනෙනට කිසි තැනේ
කාට කියමි මෙ වැසනේ
“කොල්ලෙනි මගෙ දරුවනුත්
අල්ලාගෙන නොකැර මෙත්
සොල්ලා හැර කූඩුවත්
දැල්ලූවෙ කිම දුක මහත්
“තොප නැති වුණ හොත් තොපේ
මව හඬමින් බිම හැපේ
ඇයි නැති කෙළෙ මගෙ සැපේ
සිත මගෙ තැබු වැනි ළිපේ
“මින් මතු සොඳ ළමයිනේ
වන් මට මේ දුක දැනේ
ඉන්නට අපටත් වනේ
පින් ඇති අැරියොත් අනේ
හොඳ - නරක යනු කොතරම් සරල අසංකීර්ණ
සංකල්පයක් වුවද, ළමයාගේ පෞරුෂ වර්ධනයේ
මූලික ප්‍රතිෂ්ඨාව වනුයේ එයයි. හොඳ නරක - වරද
නිවරද පිළිබඳ හැඟීම තුළිනි. දරුවන්ගේ ආකල්ප
සකස් කළ යුතු වන්නේ. අධ්‍යාපනයේ මූලික
පරමාර්ථයක් වන එකී ආකල්ප පරිසමාප්තිය,
ළමා ගීතයේ ද මූලික අරමුණක් විය යුතුය. සමාජ
සත්ත්වයකු හැටියට දරුවා සිය සමාජ රටාව තුළ
යුක්තිගරුක පුරවැසියකු සේ වැඩෙන්නේ
එපරිද්දෙනි. එමතු නොවෙයි. ඔහු උතුම් මිනිස්
ගුණ පිරිසිඳ හඳුනන්නට පටන්ගන්නේ ද
එමඟිනි.
මුනිදාස කුමාරතුංගයන්ගේ එකී උත්කෘෂ්ට
රචනය, දරුවන්ගේ ආකල්ප සම්පත්තියට පමණක්
නොව, ඔවුන් තුළ යහ මිනිස් ගුණ නිර්මාණය
කිරීමටද යොදාගත හැකි අතිශයින්ම ප්‍රබල
ළමා ගීතයකි. එහිලා, දරුවනට ග්‍රහණය කළ
හැකි කාව්‍යානුභූතියක් රසභාව නැංවෙන
පරිදි ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමේ අපූර්වත්වය
නිසාද, මෙවැනි ගීත දරුවන්ගේ චරිත නිර්මාණය
කෙරෙහි අතිශයින්ම සමීප ලෙස බැඳී පවතියි.
ඔහුගේ තවත් බොහෝ ළමා පද්‍ය රචනාවල දක්නා ලද
විශේෂ ගුණයක් විය. ඒ නම්, අප භාෂාවේ රිද්ම
රටාවන් දරුවන් වෙත සුගම වූද සරල වූද
ආකාරයෙන් ඉදිරිපත් කිරීමය. මේ නිදසුන්
විමසා බැලුව මැනවි.
“අපේ වැවේ වී
සොඳින් වැවේ වී
අටු කොටු බෝ වී
බඩගිනි නේ වී”
“ගොඩ ඉතා
ලොකු සතා
බලව තා
බල ඇතා”
“ඉරත් අන්න
එබී බලයි
මලුත් මෙන්න
සිනා පුරයි”
සිය බසෙහි මෙම රිද්ම රටාවන් හඳුනාගැනීම
දරුවාගේ භාෂා අධ්‍යාපනයේ මූලික කාර්යයක්
මෙන්ම, ඔහුගේ ජාතික උරුමයේ අනන්‍යතාවද
පසක් කරවන මාර්ගයකි.
මුනිදාස කුමාරතුංග කවියාගේ ළමා කව් - ගී
විමසන විට, පැහැදිලිව පෙනී යන කාරණයක්
වනුයේ, ඔහු නිර්මාණශීලී ලේඛකයකුගේ මෙන්ම,
ප්‍රවීණ අධ්‍යාපනඥයකුගේ ද ශික්ෂණයෙන්
යුතුව ස්වකීය කාර්යයට අවතීර්ණ වූ වගය. ඒ
නිර්මාණවල අනන්‍යතා ලක්ෂණයද එයම වන්නේය.
ආචාර්ය
ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ
ගුරු ගීය
මුනිදස් ගුරුදෙවිඳේ
සියබස් ලොවැ දිනි‍ඳේ
ඔබ මැ යැ හෙළ සත්කෙතැ සක්විත්තා
අනු-යමු පිදුම ලෙසේ.....
ඔබ නූණා නම් හෙළ බස් මිහියේ
මිහිර විඳිනු කෙලෙස ද මේ දිවියේ,
මෙ-හෙළ රැසේ
මෙහෙ‍සුරු සේ
සුබැසි හිසේ
නිබඳ වෙසේ -
මුනිදස් ගුරුදෙවිඳේ.....//
‘කියවන නුවණින්’ සිසු සිත් පුබුදා,
‘පැබැඳුම් උවදෙස් - සඟරා’ සුසදා,
නැඟු ‘සුබසේ’
වැදැ සුබ සේ
හැදුණු ලෙසේ
කියමු කෙසේ -
මුනිදස් ගුරුදෙවිඳේ.....//
සිරිත් වැටින් එක්තැන් වුණු කිවියෝ,
‘විරිත් වැකිය’ ලැබැ පිබිදැ ඇවිදියෝ,
කුකිවි බවේ
නොලැගැ ලොවේ
බැබැළූ, ඒ
ඔබගෙන් වේ -
මුනිදස් ගුරුදෙවිඳේ.....//
ජයත් පියදසුන්
|
කර්තෘට ලියන්න
මුද්‍රණය සඳහා
